Charlie Shackleton maakt van film een onvergetelijke live-ervaring
Hij ging van filmcriticus in zijn tienerjaren naar een non-fictie filmmaker met tientallen films op zijn naam op jonge leeftijd. Experimenterend met vele verschillende vormen en formats, zijn zijn films een frisse en nieuwe benadering van wat film is en wat het kan zijn. Go Short presenteert met trots: Charlie Shackleton als Filmmaker In Focus.
Je noemt jezelf een “non-fictie filmmaker” in plaats van een documentaire filmmaker. Wat is het verschil tussen die twee?
“Ik denk dat er niet zo’n groot verschil is – ik noem mezelf soms ook documentairemaker. Alleen zie ik de term non-fictiefilm breder dan alleen documentaire – dat is in mijn ogen een genre. Documentaire is meer een genre. Bij non-fictie is er meer ruimte om verhaalelementen uit fictiefilms die mij inspireerden, te gebruiken in films over echte verhalen van echte mensen.”
Je laat je inspireren door fictiefilms. Haal je daar ook je ideeën vandaan voor je eigen films? Is dat hoe je een onderwerp kiest?
“Niet per se. Ik kan me laten inspireren door films, ja, maar een film is nauwelijks genoeg inspiratie om zelf een film te maken. Meestal breng ik veel tijd door in de archieven. Ik ga er helemaal blanco in, zonder vooroordelen of subjectiviteit; als een onbeschreven blad. Ik ben niet op zoek naar een bepaald verhaal, standpunt of invalshoek. Ik observeer gewoon en kijk welke onderwerpen mij passeren. Ik geloof dat als je een open geest houdt en als je gewoon luistert naar wat de wereld te zeggen heeft, je op de meest interessante ideeën stuit.”
Tot wat voor soort verhalen voel je je het meest aangetrokken tijdens je onderzoeksfase?
“Ik geniet van verhalen over echte gebeurtenissen die in het verleden hebben plaatsgevonden en nog steeds invloed hebben op het dagelijks leven van mensen die nu leven. Zoals ik het zie, is mijn manier van werken een ondervraging van het verleden. Ik heb het gevoel dat als ik de tijdgeest probeer te vatten en me richt op iets dat hyper relevant is in het nieuws, ik er bijna zeker van ben dat ik het volledig zou missen. Gelukkig geloof ik dat de geschiedenis cyclisch genoeg is dat als het nu niet relevant is, het later wel relevant wordt.”
Je vertelt je verhalen op een eigenaardige manier, vaak met onconventionele vormen of formats. Hoe kom je daarbij?
“Ik bedenk dus nooit een vorm of format. Ik kies altijd eerst mijn onderwerp. Als ik begin te schrijven en het verhaal op zijn plaats begint te vallen, begint de vorm zich aan mij te openbaren. Dus het is altijd een verrassing wat de vorm gaat worden, want ik werk in de volgorde van eerst de inhoud, dan de vorm.”
“As Mine Exactly is bijvoorbeeld een VR-performance waarbij ik een fysieke rol speel in de gehele film. Dit betekent dat deze film alleen bekeken kan worden als ik in de aanwezigheid van de kijker ben. Ik kon alleen voor deze vorm kiezen omdat de inhoud van de film – over mijn moeder die epilepsie krijgt – extreem persoonlijk is en heel dicht bij mij staat. Met een ander onderwerp zou ik deze vorm niet kunnen uitwerken.”
Je moet elke keer dezelfde regels opvoeren tijdens je VR-project As Mine Exactly. Is dit repetitief voor jou?
“Nee, absoluut niet. Natuurlijk is het script nu ergens in mijn achterhoofd gebrand en ken ik het uit mijn hoofd. De reacties van de bezoeker zijn echter altijd anders. Een kleine grijns, hard lachen, of een subtiele traan; het is voor mij nooit hetzelfde.”
“Ik weet echter zeker dat, hoewel ik veel plezier beleef aan dit project, dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik zoiets probeer. Het verhaal dat ik met deze film vertel is er perfect voor, maar ik zie niet in hoe een ander onderwerp in die vorm zou kunnen passen zonder dat ik mijn belangstelling ervoor verlies.”
Stel dat ik niet naar jouw filmprogramma’s ga tijdens Go Short. Wat zal ik dan missen?
“Wat zul je missen? Ik wil de angst voor het missen niet aanwakkeren, maar ik denk het feit dat het een unieke, live ervaring is. Deze films zijn live evenementen, live optredens. Je hebt mij nodig voor mijn optreden – en ik kan mezelf niet vermenigvuldigen.”
“The Afterlight is een ander voorbeeld dat singulariteit omarmt. Dit is een film waarvan ik slechts één analoge kopie heb. Deze film gaat over het kijken naar oude fictiefilms als documentaire momenten van iemand die een willekeurige bepaalde handeling verricht. De handelingen worden allemaal verricht door acteurs die al lang geleden zijn overleden, wat er een diepere betekenis aan geeft. En: bij elke vertoning stapelen de krassen op de fysieke film zich op tot hij uiteindelijk niet meer te bekijken is. Daarom ziet de film er na elke vertoning een beetje anders uit, wat elke vertoning – opnieuw – uniek maakt.”
Waar werk je momenteel aan?
“Daar kan ik nog niet in detail op ingaan. Het enige wat ik kan delen is dat het een non-fictie film is over propaganda door de Britse politie in de jaren negentig.”
Bedankt voor je tijd. We zien je bij Go Short 2023.
“Tot dan.”